Gestrand in het laatste land

Hoi allemaal, daar ben ik weer. Nu vanuit Thailand, Ko Samui in een internet cafeetje aan het strand. Morgen begint de rustige, -we bevinden ons in het nu-, meditatie cursus, dus daarom nu snel een update van mijn avontuurlijke vorige weken van vooral Cambodja.

Cambodja, wat een land, wat een land, wat een land. Zoveel beleefd, zoveel nieuwe indrukken. Poeh. Weet even niet waar ik moet beginnen. Eh, nou bij het begin dan maar?
(En houd je vast, dit wordt een lang verhaal, heb er zelfs mn nagels voor geknipt. Echt!)

Tuben in VangVieng (Laos): top. Even een leuk feestje net als een festivalletje in Nederland, maar dan ergens anders.
Vientiane (hoofdstad van Laos): niet heel veel te beleven, daarom op een fietsie trouw de hoogtepunten uit de Lonely Planet bezocht en echt heeeeerlijk gegeten. Het maakt niet uit waar of wat je eet. Al mijn medereizigers waren het ermee eens: Vientiane is niet echt the place to be, maar ze kunnen er wat van in die keuken!

Met de nachtbus naar 4000 islands. In de tuk tuk naar de nachtbus een aardige Engelse jongen ontmoet. Gelukkig was hij oke, over 7 zinnen begrijp je waarom dat zo belangrijk was. Jeee, het was een slaapbus met ECHTE bedden! Hoera! Ik heel blij. Maarrrr, zag toen ik binnenkwam, 2 nummers bij elk bed. Twee nummers betekent: 2 personen. 2 Personen naast elkaar elk op een matrasje van 40 cm. Niet normaal! Gelukkig (ja, daar is ie), lag die Engelse jongen dus naast me en geen oud vies mannetje. Hij was weer blij dat ik geen lady boy was.
Wat nog het allerleukste van deze rit was, we lagen achterin: extra hobbel de hobbel over de hobbelwegen in Laos. En de wc...., ja, waar zit die meestal? Ai, achterin... Dus wij ongeveer elk uur een lading tijgerbalsem onder de neus smeren. (Mulder and Scully: hulde aan jullie)

Na heel wat overgestap van bus naar bus kwam ik aan bij 4000 islands. Er zijn drie eilanden die je kunt bezoeken. Don Khong, Don Det (Been there, Don Det haha, is de grap van Zuid-Laos) en Don Kon. Ik sliep op Don Kon. (Had er heel wat van verwacht, blauw groen water, lekker chillen daar. Is het water bruin en niet zwembaar (lees: vies onder andere door het vroege regenseizoen). Was voor twee dagen matties met een gezellig Canadees stel en toen ging ik op naar:

Cambodja!
In de bus leuke mensen ontmoet, maar zij gingen allemaal naar Siem Reap of Phnom Penh. Dus ik stapte in mn eentje bij Kratie uit en na van een hele groep mannen om me heen ('Miss, hotel hotel, good good, cheap cheap, good for you you!' ) een hostel uitgezocht te hebben, de goedkoopste van 3 dollar en hij zag er ook best oke uit,
de kamer ook, vroeg ik gelijk naar een tour, want ging er juist bij Kratie uit om meer van Cambodja te zien. En ja, ik ben meteen he-le-maal ondergedompeld in de cultuur hier. Heerlijk! Laat die zintuigen maar lekker geprikkeld worden! Dus die jongen van het hostel een scooter van een buurman/vriend/broer/oom/vader op de kop getikt en ik achterop. Nou, tof hoor om alles zo om je heen te zien.

De hutjes (ook hele mooie grote hutten) op hoge palen, de koeien en de waterbuffels in de 'wei', alle nieuwsgierige oogjes die een farang (buitenlander) zien. Heb in een paar uur tijd weer een nieuw vocabulair geleerd, weg Laotiaans, welkom Khmer. (Zo heten de taal en de mensen van Cambodja, ja, wist ik ook niet!)
Dus ik achterop de scooter zwaaien en saoesa dai! (hallo!) sock sabai te? (hoe gaat het?) roepen en de mensen meestal terugzwaaien en lachen. Nog afgestapt om bij een schooltje te kijken, helaas waren de kinderen al weg, en mijn oog viel meteen op een waterput gesponsord door Unicef aangelegd in 2007. Helaas deed ie het niet meer.. Via mijn gids/tolk (handig!) met een paar kinderen gekletst (tenminste die het durfden om met zo'n grote witte mevrouw te praten) en high fives, back fives en low fives gegeven.

Een berg beklommen met daar bovenop een stier, onee, das een ander verhaal, een tempel en een oke uitzicht (jammer van die bomen) over de Mekong Rivier en heeeel klein in de verte het stadje Kratie.
Beneden aangekomen wat gedronken aan de Mekong en dan is het zo gezellig! De mensen zijn heel vriendelijk en de jongeren willen hun Engels graag verbeteren. De gids Phalaep (Filip) wist dat ik een teacher ben. Dus soms leek het wel een spreekuur. Miss, what is your name? How are you? How old are you? Do you have children? Zo leuk hoe sommigen de uitdaging met deze blanke mevrouw (Vrouw, ja. 28 Is DE leeftijd van het samenwonen, huwelijk en kinderen) aangingen. Niet iedereen durfde het namelijk. En de oudere vrouwen wilden vooral over mijn witte armen wrijven.

Ja, joh, er gebeuren hier nieuwe dingen, ook voor mij.
-De markt begint al erg vroeg. Hoorde de mensen al in de weer zijn om 4:15. Ja, je maakt zelfs wat mee van de cultuur als je 's nachts wakker ligt.
-Heb trouwens ook al de vierde aflevering van 'goede bedbugs, slechte bedbugs' gezien. Als ik de acteur Fred Buk tegenkom, laat ik hem eigenhandig een toontje lager bijten, want die is geen fijn vermaak meer. Waterpokken gevoel all over again.
-Stopplekje onderweg bij een dorpje: Plassen: geeneens een gat in het wc hokje, maar je moet gewoon op de vloer plassen! Das zelfs nog van ver voor onze Middeleeuwen.
-Een grooooote zwarte spin over mijn arm laten lopen. (Even verderop lagen ze gefrituurd... Nope, negative, niet gedaan)
Ja, joh, je maakt wat mee hier! Klinkt misschien soms een beetje negatief, maar dat is het niet. Dat heet: avontuur!

Na Kratie in Phnom Penh aangekomen. De hoofdstad van Cambodja. Er zijn zoveel tuk tuk (spreek uit: toek toek) drivers! Om de zoveel meter: miss, tuk tuk? -No thank you, walkie walkie. Tuk tuk? -No, my name is Rosanna. Kom je net uit een tuk tuk stappen: Miss, tuk tuk? Oja, en zelfs toen ik op de fiets zat: Miss, you want tuk tuk? En dan schateren we even van het lachen. Das dan weer die leuke humor van ze!

In hostel gelijk afspraak met Engels stel en ander Engelse jongen en meisje gemaakt om de volgende dag naar de Killing fields te gaan. Wil daar niet alleen naartoe gaan. Het is erg heftig had ik gehoord. In de avond met een groepje gegeten bij Friends restaurant. Het eten is iets duurder, maar wel ontzettend lekker. En je steunt er jong volwassenen mee die op straat leefden en nu in dit restaurant (er zijn nog vijf andere) in training zijn voor een baan in de bediening. Top! Dat is: hit two birds with one stone! (Oke: lekker eten EN je helpt de jongeren ermee)

De Killing Fields. In 1975 nam Pol Pot de macht van de regering over. Pol Pot wilde terug naar het nulpunt, een land waarin iedereen gelijk is.
Hij was erg onder de indruk van de eenvoud van de bergbewoners. Veel Rode Khmer waren bovendien afkomstig van het zeer primitieve platteland en hadden een hekel aan steden. Als alles bij het oude bleef, zou de hele revolutie geen nut hebben.
De steden werden ontruimd (in drie dagen was heel Phnom Penh leeg!) en bevolking werd gedwongen te verhuizen naar het platteland, waar ze in collectieve boerderijen moest werken, 12 tot 14 uur per dag, 7 dagen per week als slaven en met een beetje rijst per dag. Ze stierven van honger, uitputting, malaria of andere ziektes. De communistische leer werd gecombineerd met een Spartaanse "back to basics"-ideologie. Vele mensen (monniken, leerkrachten, artsen, ambtenaren, militairen, intellectuelen, kinderen (zodat ze later geen wraak konden nemen)...) werden geëxecuteerd, vaak zonder enige reden. De Vietnamezen hebben het regime van Pol Pot verdreven in 1979.

Het deed me erg aan de verhalen van de Tweede Wereldoorlog denken. Bij de Killing fields zijn we eerst in het museum gegaan. Veel gelezen, enge foto's. Film gezien en over het terrein gelopen. Poeh, massagraven en je zag de kleren nog in de aarde langzaam aan de oppervlakte komen. Er lagen zelfs stukjes botten...
Er is een groot monument gebouwd op het terrein met de vele schedels en kleren. Ter nagedachtenis van de slachtoffers en om de mensen er bij stil te laten staan dat dit soort verschrikkelijke dingen nooit meer mogen gebeuren. In de stad Phnom Penh werd van een middelbare school een gevangenis gemaakt. S 21.
Ik heb verschrikkelijke dingen gezien en gehoord, maar wil dat niet allemaal uitgebreid op mn site gaan zetten. Het is wel heel 'interessant' om hier over van te weten. Dus als je tijd en interesse hebt: lees er wat over op internet.
Het was een erg heftige dag en ik was blij dat we er met elkaar over konden praten of gewoon samen even stil konden zijn.
Hedendaags zie je nog veel invloeden van deze civil war. Veel mensen missen een been vanwege de landmijnen die het Khmer Rouge had uitgezet. Zelfs nu durven de mensen hun rijstvelden niet uit te breiden vanwege het gevaar van de landmijnen.
Je ziet ook maar weinig ouderen in Cambodja omdat er van die generatie veel gestorven zijn. In deze korte periode heeft het Pol Pot regime zo’n 3 miljoen mensen vermoord van de destijds 7 miljoen inwoners van Cambodja. Het is ook een van de grootste redenen waarom zo’n 50% van de huidige bevolking onder de leeftijd van 16 jaar is.
Ondanks deze zwarte periode gaan de mensen in Cambodja met volle moed door. Ze zijn zo positief en vriendelijk!

Oke, wat een verhaal. Na Phnom Penh ging ik naar Kampot, op de scooter met twee Franse jongens door de rijstvelden gescooterd. Af en toe stoppen, lol hebben met de locale bevolking, echt zo'n filmmoment: 'The Motorcycle Diaries'. In grotten gelopen en geklommen. Slippers maar uitgedaan, was te slippery.
Was heel leuk en toen op naar Sihanoukville.

Nou, Sihanoukville, ook weer zo'n shock. Op het eerste gezicht lijkt het oke. Strandbedjes langs de zee. Leuk, chill, leuk. Maar als je dan eenmaal ligt.... Elke 2 seconden (je snapt wel wat ik bedoel) komt er weer een vrouwtje naar je toe met haar plastic mandje met manicure/pedicure/epileer/massage spullen erin. Het schokkerende was dat er ook heel veel kinderen armbandjes/vuurwerk willen verkopen en daar zelfs tot rond middennacht mee bezig zijn. Verder zie je kinderen poolen en dansen op een podiumpje en dat allemaal nog om 23:00.
Heel aangrijpend om te zien was dat de kinderen aan de tafel van toeristen bedelden voor restjes. Verder wordt elk leeg blikje of plasic fles door hen verzameld om een beetje extra geld te verdienen voor de familie.
En dan heb ik het nog geeneens over de waarschuwing tegen sextoerisme. Kinderen zijn erg kwetsbaar op het strand in het donker. Poeh, het was erg emotioneel om dit allemaal te zien.

Je eerste ingeving is dat je de kinderen wilt helpen door veel spullen van hen te kopen of kleine dingetjes te geven, maar dat werkt juist averechts. Het geld is veel aantrekkelijker dan naar school gaan. Heel weinig kinderen gaan naar de middelbare school. Dat is juist zo belangrijk! Ze leren Engels, hebben meer kans op een opleiding/baan en zo hoeven ze niet op straat te leven.
Ik wilde de kinderen zo graag helpen, zo graag steunen. Daarom heb ik in Siem Reap naar vrijwilligerswerk gezocht. Helaas voor mij had ik naast de tempels van Angkor Wat (erg mooi) maar twee dagen de tijd. Voor de kinderen is het juist het beste om minimaal een week te helpen. Anders raken ze gehecht voor een dag en dan ben je weer weg.
Bij een organisatie waar ik langskwam, was Engelse les geven niet meer nodig, want ze haddden voor deze maanden 36 vrijwilligers uit China.

Ik heb een organisatie (conCERT) gevonden die het probleem bij de kern aanpakt. Veel weeshuizen hebben kinderen waarvan maar 20% echt wees is. De rest wordt door de ouders bij bijvoorbeeld een ziekenhuis op de stoep gezet omdat zij er niet meer voor kunnen zorgen. Of de ouders laten de kinderen op straat spullen verkopen aan toeristen. 8 dollar per dag is natuurlijk veel aantrekkelijker dan dat de kinderen naar school gaan.
ConCERT gaat juist naar de families toe en onderzoekt waarom de ouders niet kunnen werken. Is de afstand naar het werk te groot? Hebben ze een fiets nodig? School is gratis, maar kunnen we zorgen voor schoolkostuums of schoolmaterialen? Ze voorzien de gezinnen ook van rijst. De weeshuizen die onder ConCERT vallen hebben erg goede voorzieningen en een strenge controle of alles daar wel gaat zoals afgesproken. De kinderen krijgen naast school Engelse les (Engelse les is ook gratis voor de buurtkinderen) en er worden veel buitenschoolse activiteiten georganiseerd. (Andere weeshuizen houden de kinderen binnen omdat dat makkelijker is voor de begeleiding) toen ik dit hoorde, kreeg ik tranen achter mn ogen. Wauw, er worden al zoveel goede dingen gedaan, wat fijn dat er een betere toekomst is voor deze kinderen!

De volgende dag heb ik een van de weeshuizen bezocht en een rondleiding gekregen. Het zag er allemaal goed uit, maar ook erg indrukwekkend als je de achtergrond verhalen hoort. Alle kinderen (van de 53 kinderen was bijna iedereen een wees) worden in een familie ingedeeld. Ze zijn van dezelfde sexe en hebben een mama (verzorgster). Ze slapen in hetzelfde huisje. De gezamenlijke keuken zag er schoon uit. Echt goed geregeld. Ik heb geld gedoneerd en pakjes postkaarten gekocht. De kaarten hebben de kinderen zelf gemaakt. Zij namen foto's van hoe zij Cambodja zien. Hele mooie postkaarten zijn dat geworden.
Nou, ik kan hier nog wel uren over doorschrijven, maar over een maand kan ik er in real life over praten.
In ieder geval, wat je in Cambodja allemaal ziet, poeh, das niet even wat beelden op het journaal rond 20:00, maar de harde echte realiteit heel dichtbij.

Ondanks de serieuze dingen in Sihanoukville en Siem Reap heb ik erg veel lol gehad met een Franse jongen, Canadese meid en Duits stel. We leken wel een zanggroep, want in bijna elke zin deed een Engels woord ons wel weer denken aan een liedje. Heerlijk!

Oke, op naar Battambang. Daar met een Duits en een Australisch meisje met de tuk tuk door de omgeving getukt. Een wijnproeverij gedaan, ze hadden maar 1 soort wijn, dus maar de hele fles gekocht, haha! Tempel op berg bezocht (waarom staan ze altijd op een berg? HIJG HIJG) en toen naar de bamboo trein gegaan. Gaaf! Op een bamboovlot op wieltjes en een motor keihard over de rails naar het volgende dorpje geroetsjt. Het leek wel een rolercoaster! Echt zo cool! Voorgangers hadden me wel verteld dat het leuk was, maar niet dat het ZO leuk was! Ook nog naar het plaatselijke circus gegaan. Is twee keer per week. Niet veel van verwacht, maar echt helemaal verrassend goed.

OH MY GOD, het spijt me echt, ik heb al zoveel geschreven, maar het leukste moet nog komen! Mijn avontuur in de homestay! Leven zoals de Khmer mensen leven!
Nou, weet je? Dan bewaar ik dat voor de volgende keer. Relax, chill, alles hoeft niet per se nu. (Wauw, die Buddha kan trots op me zijn!)

Fijn, zijn we allemaal blij!

Oke, ik neem nog even een koffie. Ben vanochtend expres al om 6:00 opgestaan om alvast in het mediteerritme te komen. De komende 6 dagen gaat de Gongggg namelijk om 4:30.... (Moet er nu automatisch al van gaaapen)
Het programma voor de geinteresseerden:

DAILY SCHEDULE

04.30 Wake up
05.00 Morning Reading
05.15 Sitting meditation
05.45 Yoga / Exercise (YOGA!!!!)
07.00 Sitting meditation
07.30 Breakfast & Chores
09.30 Dhamma talk
10.30 Walking or standing meditation
11.00 Sitting meditation
11.30 Lunch & chores
14.00 Meditation instruction & Sitting meditation
15.00 Walking or standing meditation
15.30 Sitting meditation
16.00 Walking or standing meditation
16.30 Chanting & Loving Kindness meditation
17.30 Tea
19.30 Sitting meditation
20.00 Group walking meditation
20.30 Sitting meditation
21.00 Bedtime
21.30 LIGHTS OUT (HONGER!!!)


Yeah inderdaad, I know!

Maar het is mooi om te kunnen leren om te ontspannen en echt in het nu te staan en niet aan dingen uit het verleden of aan dingen in de toekomst te denken. In ieder geval is het weer een ervaring rijker!


Bedankt voor het lezen van mn verhaal. Niet al te vrolijke dingen, wel leerzaam denk ik.

Nog bedankt voor de reacties op mn vorige verhaal en de mailtjes die ik van jullie krijg. Das ontzettend leuk!

x van mij en geniet van de zomer in Nederland!